Nie daj się zwariować! Zostań normcorem!

Pamiętacie jak światem zapanowali hipsterzy? W pewnym momencie było o nich naprawdę bardzo głośno. Mieli być indywidualistami, sprzeciwiać się trendom, iść pod prąd. Zasada ta obowiązywała również w modzie. Hipsterzy pokazywali swój bunt przeciwko mainstreamowi, nosili ray-bany, trampki lub buty new balance i obowiązkowo lekko za krótkie rurki. Początkowo się z nich nabijano, a potem? A potem świat na ich punkcie oszalał. Nagle wszyscy chcieli być hipsterami! Można ich było spotkać na każdym kroku –hipsterstwo opanowano niemalże do perfekcji. I to właśnie sprawiło, że termin ten zbladł i zmarniał. Bo cóż to był za bunt przeciwko modzie, skoro buntowali się wszyscy? „Niemoda” nagle stała się modą, więc jej idea totalnie wyparowała. Tymczasem na ulicach całego świata zaczął się objawiać nowy trend. Swój początek znalazł w Nowym Jorku, a teraz zatacza coraz szersze kręgi. Normcore – by wytłumaczyć, na czym polega, przywołajmy w pamięci dwóch jego znakomitych (choć pewnie tego nieświadomych) przedstawicieli – Steve’a Jobsa i Marka Zuckerberga. Obaj swego czasu zgromadzili masę pieniędzy na koncie, jednak nawet w najmniejszym stopniu nie przełożyło się to na ich wizerunek. Jobs chodził wyłącznie w niekształtnych, niemodnych jeansach, golfie i butach do biegania, zaś Zuckerberg nadal pokazuje się w zwyczajnych T-shirtach i spranych bluzach. Obaj panowie to przykłady ludzi całkiem zwyczajnych (oczywiście z powierzchowności), takich, którzy modę mają gdzieś. I oto właśnie chodzi w normcore. Istotą trendu jest ekstremalnie normalny wygląd. Chcąc zostać normcorem, należy odrzucić wszelkie trendy i mody: kupić sobie „normalne” proste spodnie, założyć T-shirt z Tesco albo z targu, zwykłe, niekształtne i niemodne adidasy. Wystarczy. O ile hipster pod płaszczykiem antysystemowości, i tak udowadniał, że ma kasę z portfelu (na przykład chodząc w drogich conversach), tak do uprawiania mody w stylu normcore (czyli tak naprawdę antymody), nie trzeba mieć w portfelu prawie nic. Wystarczy parę symbolicznych złotych, by zaopatrzyć się w garderobę w ciuchlandzie (bez przebierania! Nie szukamy modnych i drogich ciuchów!), lub niecała stówka, by wydać ją u jakiejś miłej pani na przeciętnym stosiku na hali targowej. Bycie normcore to prawdziwe wyzwanie. Ubierając się w ten sposób, całkowicie odrzucasz duszę szpanera – nie komunikujesz swojego statusu społecznego, musisz się również liczyć z zarzutami o „wieśniactwo”, modową nudę czy biedę. Przy tym wszystkim wysyłasz w świat komunikat, że nie jesteś konsumpcjonistą, nie interesują cię trendy, że bycie modnym nie jest wyznacznikiem absolutnie niczego. Charakter wyraża się bowiem w czynach i osiągnięciach człowieka. Nie w marce jego butów. Normcore to autentyczny bunt przeciwko masowości i materializmowi. Człowiek ścigający modę to w oczach normcora totalny błazen i palant, któremu przyświecają wyłącznie płytkie wartości. Czy taka (anty)moda ma szansę się przyjąć? Jej powstanie to dobry zwiastun. Nagle przestaje się liczyć to, jak wyglądasz, czy to, ile zarabiasz, a najważniejsze zaczyna być to, kim tak naprawdę jesteś i co masz do powiedzenia. W zwykłych, niekształtnych jeansach znacznie trudniej jest zawojować świat, przysporzyć sobie fanek i zrobić furorę na imprezie, niż w modnej stylizacji. Trzeba się nieźle wysilić, żeby zaczęto cię pozytywnie odbierać, bez spoglądania z góry czy z politowaniem. Do bycia normcorem trzeba mieć charakter. Mimo to wielu komentatorów trendu uważa, że nie sprawdzi się on na dłuższą metę. Szczególnie w krajach, w których nie nacieszono się jeszcze opasłymi portfelami. Do takich krajów należy też Polska. Przykładowo w Nowym Jorku czy w Paryżu dobrze usytuowanemu, młodemu człowiekowi z sukcesami, zaczyna być zupełnie obojętne, czy uważa się go za modnego. Niemoda jest wartością najwyższą. Tu liczy się własna satysfakcja i poczucie spełnienia. W krajach biedniejszych, które dopiero od niedawna odkrywają uroki konsumpcjonizmu, rzecz wygląda inaczej. Przykładowo dla nas, Polaków, wciąż ważne jest to, co myślą o nas inni. Bycie majętnym jest jedną z naczelnych wartości. Bycie biednym – to siara i obciach. Strój to najlepszy sposób, by zakomunikować światu, że dobrze się powodzi. Za pomocą stroju można również dodać sobie prestiżu i choćby z wyglądu pokazać się bogatszym, niż się jest w rzeczywistości. Z drugiej strony istnieje w Polsce taki rodzaj ludzi, którzy wciąż nie potrafią nadążyć za modą. Nie traktują jej jako priorytet – nadal chodzą w sandałach, białych skarpetach, rozciągniętych koszulkach czy z reklamówkami w rękach. Trzeba jednak rozróżnić kogoś, kto najzwyczajniej nie ma gustu, od tego, kto przeciwko modzie się świadomie buntuje. Bo to spora różnica. A ty? Potrafiłbyś zostać normcorem?