A ty? Jakim "-seksualistą" jesteś?

Czy wiecie, skąd wzięło się pojęcie „metroseksualizm”? Jego twórcą jest Mark Simpson, pisarz i dziennikarz, szczególnie doceniony na Wyspach Brytyjskich – znany z licznych prognoz kulturowych, ciętego języka i swoistej bezczelności sądów. To on w 2003 roku opublikował esej pt. „Meet the Metrosexual”, w którym tłumaczył cechy charakterystyczne dla tego zjawiska – we wcześniejszych i późniejszych tekstach skutecznie utwardzając je w słowniku popkultury. Metroseksualistę opisał wówczas jako młodego, dobrze zarabiającego singla, który zamieszkuje duże miasto. To idealne podłoże by (przesadnie) dbać o siebie – stać się jak najbardziej kobiecym w swojej męskości.
Metroseksualizm nie jest wieczny Od tamtej pory wizerunek zniewieściałego mężczyzny zupełnie się odmienił. To oni – szczupli, wypielęgnowani, delikatni – zaczęli królować na okładkach czasopism, w katalogach, w modowych sesjach, aż wreszcie na ulicy. Męskim obciachem przestało być używanie kremu, wizyty u kosmetyczki, obcisłe spodnie, a nawet torebka. Metroseksualiści stali się trendsetterami, facetami o wyjątkowej wrażliwości estetycznej, zakupoholikami oraz wreszcie – świetnymi przyjaciółmi swoich koleżanek. Nieraz bowiem na pielęgnacji, doboru stroju czy przeglądaniu trendów w sieci i dyskusjach o modzie – byli od nich bardziej gorliwi. Wkrótce jednak metroseksualizm zaczął przemijać. Nabrał cech pejoratywnych, stając się samą w sobie karykaturą. Dbający o siebie, zainteresowany trendami mężczyzna był już teraz wyłącznie „wypielęgnowanym pięknisiem”, którego atrakcyjność nagle zaczęła spadać na łeb i szyję. Przyszedł czas na spornoseksualność.
Sport i porno w jednej parze chodzą Termin „sporonoseksualność” to również sprawka Marka Simpsona. Pierwszy raz szeroko został zdefiniowany w głośnym artykule pt. „The metrosexual is dead. Long live the spornosexual”, opublikowanym na łamach „The Telegraph”. Wcześniej i później pojęcie to trafiło również do takich gazet, jak: „Time”, „New York Times” czy „Guardian”, głośnym echem obijając się po całym świecie. O co tyle szumu? Spornoseksualizm wyewoluował z metroseksualizmu i jest niczym innym, jak połączeniem sportu z porno. Spornoseksualiści owszem, dbają o siebie z taka samą pieczołowitością jak metroseksualiści – nie są już jednak zniewieściali. To umięśnieni samce, którzy zęby zjedli na siłowni, uprawiają masę sportów i z przyjemnością prężą swoje mięśnie, gdzie popadnie. Przedstawicielami tego „gatunku” są oczywiście wypielęgnowani sportowcy, tacy jak: David Beckham czy Christiano Ronaldo, u nas – Robert Lewandowski. Wśród aktorów warto wymienić nazwiska Michaela Fassbendera, Toma Hardy’ego, Ryan Reynoldsa, Josha Duhamela czy Jamie Dornana. Wszyscy z tego towarzystwa nieraz mieli okazję świecić gołymi klatami i to nie tylko w seksownych, stylizowanych na delikatne porno, odważnych sesjach zdjęciowych. Facet delikatny odszedł w niepamięć. Używanie kremu przestało wystarczać – teraz trzeba mieć również sylwetkę jak gladiator.
Ja chce być drwalem! Ta interesująca przemiana społeczna, choć bez wątpienia spodobała się paniom, które lubią piękne, męskie ciała – wywołała również u masy facetów bunt. „Nie chcemy być jedynie mięsem” – zdali się nawoływać co poniektórzy. Stąd ewoluowało kilka innych trendów, jak na przykład „normcore”, czyli moda ekstremalnie normalna czy powrót do retro – moda na elegancję i staroświeckość, która nie idzie w parze z odważnym negliżem i obsesyjnym poprawianiem sylwetki. Najwięcej ze wszystkich „nowych” trendów „narozrabiał” jednak lumbersexualizm. Ta wciąż popularna moda na bycie zarośniętym „drwalem” przybrała dwa oblicza. Dla panów, którzy niezbyt wiele robią sobie z zasad pielęgnacji, stała się okazją, by bezkarnie przestać się golić, obcinać, zacząć swobodnie nosić wytarte T-shirty i wygodne koszule, ubierać jeansy niezależnie od okazji i w ten sposób emanować testosteronem. Właściwy lumbersexualizm to jednak „niedbałość” zupełnie pozorna. Tak naprawdę lansowany przez media wizerunek faceta-drwala wymaga więcej wysiłku niż spornoseksualizm i metroseksualizm razem wzięte. Facet-drwal musi być nie tylko umięśniony i wysportowany (bo przecież to jak najbardziej idzie w parze z PRAWDZIWĄ męskością), ale także wypielęgnowany. Broda jest tylko fasadą. Tak naprawdę ta broda wymaga więcej wysiłku i pielęgnacji niż położenie maseczki na twarz. Lumberseksualiści chodzą do przystosowanych do tego salonów, gdzie płacą grubą kasę, inwestują w sprzęt (trymetr, akcesoria pielęgnacyjne do brody), a nad ułożeniem fryzury i zarostu spędzają więcej czasu przed lustrem niż ich partnerki. Moda lumbersexualna jest również tylko z pozoru niechlujna. W rzeczywistości wymaga niemałych nakładów finansowych (jeansy, masywne buty, czy wreszcie koszule flanelowe przy ciele kosztują sporo, szczególnie teraz – gdy stały się cholernie modne) i starań – wizerunek mężczyzny-drwala powininen być bowiem przemyślany, dopracowany i po prostu… modny. Współczesny drwal wcale więc nie idzie po prąd – wręcz przeciwnie, płynie z falą, na jaką nakierowały go współczesne trendy.

Wobec obserwacji zmian w obrębie mody, trendów, aż wreszcie pojęcia tego co męskie i niemęskie – trudno się nie pogubić. Najlepiej byłoby po prostu pozostać sobą, ale wbrew pozorom to wcale niełatwe. W dzisiejszych czasach nie tylko trudno nie ulec wszechobecnym trendom, ale odkryć, co tak naprawdę samemu się lubi – jest jeszcze trudniej.